Raymond had een heel mooie echtgenote, genaamd Sermonde. Raymond was ook erg jaloers. Op een zekere dag kwam hij er achter dat Sermonde een relatie had met de knappe troubadour Guilhelm de Cabestang. Dat kon hij niet verdragen. Om hen beiden te treffen doodde hij met een dolk de jonge Guilhelm. Hij sneed zijn hart uit zijn lichaam en gaf dat aan zijn kok met de opdracht er een heerlijk gerecht van te maken. Bij het avondmaal werd dit gerecht aan Sermonde voorgezet. Terwij| zij van de lekkernij aan het smullen was, vertelde Raymond wat zij aan het eten was. Vervuld van walging en verdriet liep Sermonde naar buiten en besloot een einde aan haar leven te maken. Zij stortte zich van de rotsen af, waarna de rotsen rood kleurden van het bloed van Sermonde en het hart van Guilhelm. Voor eeuwig in rood verbonden. De legende is recent nog inspiratiebron geweest voor de opera “Written on skin” van George Benjamin.

Geologen hebben een andere verklaring dan deze legende voor de bijzondere kleur van de rotsen. 500 miljoen jaar geleden was hier een grote, diepe zee. In de loop van miljoenen jaren is daarin slib neergeslagen, afkomstig van erosie van omringende vulkanische bergen. Tevens daalde een onafgebroken stroom schelpen en karkassen van vissen naar de bodem. Aldus ontstond een honderden meters dikke kalklaag die rijk was aan mineralen, zoals ijzer, koper en bauxiet. Door het opschuiven van het Afrikaanse continent naar het noorden, tussen 65 en 2 miljoen jaar geleden, werd de bodem van de zee omhoog gedrukt en ontstond land. De mineralen in de kalklaag corrodeerden door de blootstelling aan de lucht en gaven aan de kalklaag een rode, gele of witte kleur, afhankelijk van de aanwezige mineralen en de concentratie ervan. Het resultaat van dit geologisch proces valt te bewonderen in Roussillon. Het dorp ligt op een steile rots die een opvallende rode kleur heeft. De huizen van het dorp zijn geschilderd met de kleurstof uit de rotsen en vertonen alle nuances van oker. Het is een schilderachtig gezicht.
Vlak bij het dorp is een gemakkelijk begaanbaar pad gemaakt tussen de okerrotsen, le Sentier des Ores. Je loopt hier tussen de rotsen in een bedding van wat vroeger een rivier geweest is en de groeve van een niet meer gebruikte mijn. De rotswanden vertonen de meest spectaculaire kleuren.

De kleurstof werd jarenlang gewonnen voor de verf- en inktindustrie. Deze bedrijfstak verdween toen kleurstoffen kunstmatig konden worden gemaakt. In de Usine Mathieu is thans ondergebracht Le Conservatoire des Ocres en Pigments appliqués. Daar kan je zien hoe de bewerking van oker vroeger plaatsvond en kan je kleurstof kopen voor het geval je zelf aan het schilderen wilt slaan.

De geologen zullen wel gelijk hebben, maar de legende over het ontstaan van dit bijzonder deel van de Vaucluse is eigenlijk wel zo leuk!